Δεκαετία



Το ιστολόγιο αυτό ξεκίνησε να λειτουργεί πριν από δέκα χρόνια, σε μια Ελλάδα που ήταν άλλη από τη σημερινή, σε μια πραγματικότητα μεθυσμένη από την φούσκα των ολυμπιακών, μόλις βγαλμένη από την προηγούμενη φούσκα του χρηματιστηρίου, μέσα στο "παραλήρημα μιας χώρας που αυξάνει" χωρίς να αναπτύσσεται. Μιας χώρας σε παρακμή, με εγκαθιδρυμένη μια, γιελτσινικής κλίμακας, κλεπτοκρατία, που παρέπαιε ιδεολογικά μεταξύ Χριστόδουλου και Κωστόπουλου, σε βαθιά ιδιώτευση και με τα συμπτώματα της αποδιάρθρωσης και του ευτελισμού της εργασίας ήδη σε προϊούσα μορφή. Η χώρα εκείνη ήταν μέλος μιας ΕΕ στην οποία το επίζηλο παγκοσμίως κοινωνικό συμβόλαιο παρότι κλονισμένο και καταρρακωμένο από το σχέδιο του Μάαστριχτ, παρέμενε έστω και συμβολικά κυρίαρχο, και παρότι ήδη η αντιδραστικότητα της Agenda 2010 (που τώρα το όνομά της αποκτά άλλη, δυσοίωνη σημασία) κατέτρωγε τα θεμέλιά του.

Η πρώτη ανάρτηση αυτού του μπλογκ μιλούσε για τις επαπειλούμενες (από τότε) ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων αγαθών, της ΔΕΗ και της ΕΥΔΑΠ, μια λεηλασία πού τώρα δεν είναι πια απειλή αλλά κατατεθειμένο σχέδιο... στην συνέχεια παρακολούθησε όλα τα στάδια γελοιότητας και καταστροφής της παρελθούσας δεκαετίας - όλο και με μικρότερη συνέπεια ομολογουμένως αφού στο μεταξύ χιλιάδες νέα μπλογκ αρχικά και η επικοινωνιακή κοσμογονία των κοινωνικών μέσων, στη συνέχεια, έκαναν την αποτύπωση και την καταγραφή των όσων συμβαίνουν λιγότερο πιεστική από ότι ήταν στην αρχή. Ήταν η εποχή που το διαδίκτυο έμοιαζε περισσότερο σαν προστάτης της ελευθερίας του λόγου, λίγο πριν αποδειχθεί ένα τεράστιο πείραμα γενικευμένης εθελοντικής και μη επιτήρησης,

Η κάθοδος στον Άδη

Η δυστοπία όμως δεν είναι ένα πράγμα στατικό. Το "δυστοπικό" είναι επίθετο, έχει συγκριτικό βαθμό και εξελίσσεται προς το δυστοπικότερο ερήμην αντιστάσεων. Η Ελλάδα του 2013 είναι μια ερημωμένη και καταρρακωμένη χώρα, που επαναπροωθείται προς στον Τρίτο Κόσμο, καθώς ναζί περιπολούν τις πλατείες της με πλάτες της επίσημης αστυνομίας, και τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι μια έννοια άγνωστη στην εκτελεστική εξουσία και στα σώματα ασφαλείας της - τα μόνα δημόσια σώματα, στο κατασταλτικό τους τμήμα, που αγαπούν οι ακροδεξιοί Υπουργοί και οι τρόικες. Η Βουλή είναι σώμα επικύρωσης ειλημμένων και συχνά ακατανόητα μισανθρωπικών αποφάσεων ξένων και ντόπιων ελίτ, τα νοσοκομεία διώχνουν άρρωστους πολίτες και οι ανθρωπιστικές ΜΚΟ στήνουν στις φτωχογειτονιές των μεγάλων πόλεων πρόχειρους νοσοκομειακούς καταυλισμούς, στα πρότυπα της Υποσαχάριας Αφρικής, ενώ όλο και περισσότερος κόσμος στριμώχνεται στα συσσίτια, και βγαίνει, πέφτει έξω από το όριο της επαρκούς διαβίωσης. Ταυτόχρονα όλο και περισσότεροι δέχονται αυτόν τον εκβαρβαρισμό σαν την Νέα Κανονικότητα, σαν φυσικό φαινόμενο, σε μια Ελλάδα στην οποία η νέα πολιτική διαχωριστική γραμμή μοιάζει να είναι οι καβαντζωμένοι και όσοι ελπίζουν να καβαντζωθούν στην νέα πελατειακότητα της επιβίωσης, εναντίον των ακαβάντζωτων και όσων δεν ανέχονται το Ανάστροφο Νιου Ντιλ της δημιουργίας ασιατικού τύπου ανισοτήτων μέσα στην Ευρώπη. Όλα αυτά ήταν ορατά, αναπόφευκτα, βέβαια, από τη στιγμή που ξέσπασε η κρίση και η ρητορική των σοφών απολογητών της έδειχνε και το γραμμικά προβλέψιμο της πορείας προς την καταστροφή αλλά και την διολίσθηση προς μια αυταρχική μεταδημοκρατία.

Η παγκόσμια αντεπανάσταση

Και πάλι όμως, αν ήταν τοπική η καταστροφή, αν η δήωση των μηχανισμών του κοινωνικού κράτος και η υπόσκαψη βασικών αυτονόητων περί των δημοκρατικών ελευθεριών ήταν Ελληνική υπόθεση, αν ο παγκόσμιος συσχετισμός δυνάμεων ήταν τέτοιος ώστε να καθιστούσε την Ελλάδα εξαίρεση θα μπορούσε κανείς πιο εύκολα να ελπίσει σε κάποιο μέλλον εκ των έξω δημοκρατικής ανάδρασης. Όμως η διάλυση αφορά όλο το Ευρωπαϊκό μοντέλο ενώ στις ΗΠΑ ακόμα και δικαιώματα εγγυημένα από την Magna Carta δέχονται λυσσώδη επίθεση από τον "δημοκρατικότερο" εκ των δύο πόλων πολιτικής εναλλαγής μάλιστα, ενώ έννοιες όπως το ιδιωτικό και το δημοσιογραφικό απόρρητο πλήττονται από θανάσιμα χτυπήματα (η ιμπεριαλιστική κτηνωδία είναι πάγιο χαρακτηριστικό, πέραν της συγκυρίας βέβαια) και το κογκρέσο ψηφίζει υπέρ της νομιμοποίησης πανεθνικής επιτήρησης κλίμακας εκατομμυρίων Stasi. Με άλλα λόγια όλο το μεταπολεμικό σκηνικό ανά τον κόσμο (με την δημοκρατική εξαίρεση της Λατινικής Αμερικής) ανατρέπεται προς το αυταρχικότερο, οι δημοκρατικές παραδόσεις εγκαταλείπονται, τα κινήματα που ξεπηδούν για να αντιμετωπίσουν την αποδημοκρατικοποίηση, πολιτική και οικονομική, καταστέλλονται με απροκάλυπτη (κεντροαμερικανική της δεκαετίας του 1980) βία (μια Νέα Εποχή καταστολής, που πρόσφατα "γιορτάσαμε" την δωδεκαετία από την έναρξή της). Ακόμα και η πρότυπα δημοκρατική και αυτόνομη Σουηδία έχει χάσει τις παλιές ευαισθησίες για τα πολιτικά δικαιώματα και τις σοσιαλδημοκρατικές της αρχές. Η Βρετανία πέραν από κοινωνία γενικευμένης παρακολούθησης, συνεχίζει στο δρόμο του αστυνομικού κράτους... Ο κόσμος σκοτεινιάζει, γίνεται λιγότερο πολιτισμένος και περισσότερο ανελεύθερος. Όλο και περισσότερο μοιάζουμε στη σειρά μου να είμαστε τελευταίοι των γενεών μιας δημοκρατικής παρένθεσης μεταξύ τυραννιών, του γενικευμένου οράματος της ισονομίας και της κοινωνικοποιημένης ευμάρειας για όλους, οι τελευταίοι της γενιάς του 1978, όταν ακόμα η προσδοκία για τη πρόοδο και την κοινωνική ισότητα ήταν το αυτονόητα αναμενόμενο. Ζούμε την παλινόρθωση της βαρβαρότητας αυτήν την εποχή: η Ρόζα Λούξεμπουργκ είχε δίκιο, είχε θέσει τότε ορθά το δίλημμα...

This is no planet for old men...

"Το παιχνίδι τελείωσε. Χάσαμε. Το εταιρικό κράτος θα συνεχίσει την ανένδοτη επέλασή του μέχρι τα δυο τρίτα της χώρας και του πλανήτη να κλειδωθούν σε μια απελπισμένη, μόνιμη κατώτατη τάξη. Οι περισσότεροι από εμάς θα παλεύουν για να βγάζουν τα προς το ζειν ενώ οι Blankfein και οι πολιτικές μας ελίτ θα κυλιούνται στην παρακμή και την απληστία της Απαγορευμένης Πόλης και των Βερσαλλιών. Οι ελίτ αυτές δεν έχουν όραμα. Ξέρουν μόνο μια λέξη: "περισσότερα". Θα συνεχίσουν να εκμεταλλεύονται τη χώρα, την παγκόσμια οικονομία και το οικοσύστημα. Και θα χρησιμοποιήσουν τα χρήματά τους για να κρυφτούν σε περιφρουρημένα συγκροτήματα όταν καταρρεύσουν τα πάντα. Μην περιμένετε να νοιαστούν για μας όταν αρχίσουν όλα να διαλύονται. Θα χρειαστεί να φροντίσουμε τους εαυτούς μας. Θα χρειαστεί να δημιουργήσουμε σύντομα μικρές μοναστικές κοινότητες όπου θα μπορέσουμε να συντηρηθούμε και να τραφούμε. Θα εξαρτηθεί από μας το αν θα κρατήσουμε ζωντανές τις ηθικές και πολιτιστικές αξίες που το εταιρικό κράτος έχει προσπαθήσει να εξαφανίσει. Οι επιλογές είναι είτε αυτό, ή να γίνουμε κηφήνες και δουλοπάροικοι σε μια παγκόσμια εταιρική δυστοπία. Δεν είναι σπουδαία επιλογή. Αλλά τουλάχιστον την έχουμε ακόμα" - Chris Hedges's Endgame Strategy
Τους τελευταίους μήνες νιώθω ένα συνεχές deja-vu, μια ατέρμονη επανάληψη της ίδιας ατέλειωτα εφιαλτικής κασέτας πολιτικού σουρεαλισμού. Αντί σχολίων για τα διαδραματιζόμενα ξαναποστάρω πράγματα που έχω γράψει σε προηγούμενες στιγμές της κρίσης: από μια είναι μια δικαίωση, η απόδειξη ότι διατήρησα μια κάποια επαφή με την πραγματικότητα (όχι δύσκολο, πέραν της αριθμητικής και του κοινού νου, δεν ήθελε και πολύ), αλλά από την άλλη είναι συνεχής επιβεβαίωση απαισιοδοξίας. Μεταξύ λοιπόν της περισσότερης δουλειάς, της αίσθησης ότι τα ουσιώδη έχουν ειπωθεί ήδη και τα τρέχοντα τα λένε άλλοι στο διαδίκτυο πιο φορτσάτοι και μια χαρά, της κατακρεούργησης του λιγοστού ούτως ή άλλως μυαλού μου από τα social media και τον νοητικό κατακερματισμό των facebook, αλλά και της προκεχωρημένης θλίψης για τα όσα συντελούνται γύρω μας, έχω σταματήσει να γράφω ουσιαστικά, εδώ και κάποιους μήνες. Είναι ένα είδος συγγραφικής κατάθλιψης, που ενδέχεται να είναι και της ηλικίας, ή της ηλικίας και της συγκυρίας μαζί: Η απαισιοδοξία του Chris Hedges λέει πως η τρέχουσα ιστορική στιγμή δεν είναι παρά μια εποχή αναμονής συνολικών βιοπολιτισμικών καταρρεύσεων. Έχω αρχίσει να φοβάμει πως έχει δίκιο παρότι πριν δυο χρόνια, μέσα στα δακρυγόνα και στην ένταση του Συντάγματος, μου φαινόταν αδικαιολόγητα πεσιμιστής

Απαισιοδοξία της σκέψης, αισιοδοξία της βούλησης βέβαια και έχω απόλυτα την αίσθηση ότι θα συμμετάσχω  σαν ενεργός πολίτης σε κινήματα και απόπειρες παλινόρθωσης της χώρας, αν επιτύχει η ανατροπή της μνημονιακής λαίλαπας, και θα κάνω ό,τι μπορώ - αλλά το είδος της καταστροφής που έχει συντελεστεί, ακόμα και στην πιο αισιόδοξη εκδοχή, θα έχει συνέπεια χρόνια συγκρούσεων σε κάθε επίπεδο. Αυτού τού είδους οι καταρρεύσεις αφήνουν βαθιές ουλές και δεν ακυρώνονται εύκολα από τη μια μέρα στην άλλη οι κοινωνικές ψυχοπαθολογίες που γεννούν. 10-15% του πληθυσμού θα έχει ψηφίσει ναζιστές και θα έχει αγκαλιάσει την οργανωμένη παλαιολιθική μισανθρωπία τους; Πώς θα συνυπάρξεις με αυτόν τον κόσμο στο μέλλον; Πώς θα ανεχτείς τα παιδιά τους στο ίδιο σχολείο με τα παιδιά σου, τι να τους πεις; Όλοι αυτοί που διακηρύσσουν σχεδόν με χαρά την αναγκαιότητα να πεινάσουν και πεθάνουν άρρωστοι στο δρόμο οι συνάνθρωποί τους, προκειμένουν να ικανοποιηθεί το αποπροσωποποιημένο τέρας της Οικονομίας, θεωρουμένης ως μεταδιαφωτιστικής εκδοχής του Τεζκατλιπόκα, διψασμένης για δημοσιονομικές ανθρωποθυσίες, πώς θα βρουν κοινό χώρο (άσε λόγο) με όσους υπερασπίστηκαν, από διαφορετικές θέσεις έστω, τις αυτονόητες κοινωνικές κατακτήσεις του ήδη ελλειματικού μας κοινωνικού πολιτισμού; Αυτοί που έγλυψαν άλλη μια φορά τους ολετήρες της χώρας, τους καταστηματάρχες του επί 40ετία και βάλε πελατειακού μας κράτους, ως φορείς καινοτομίας και διαφάνειας, και αγοράζουν ακόμα ως "καινούριο" το ήδη καταρρεύσαν ερείπιο του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού και της νεοφιλελεύθερης χαύνωσης (αλλο ένα ρωμαλέο 30% για να είμαι επιεικής και αισιόδοξος), πως θα ανοίξουν συζήτηση με τα τραυματισμένα θύματα της πολιτικής που στήριξαν;
Ή πώς θα αναστραφεί η παθητικότητα της πολιτικής που νοείται ως θέαμα και όχι ως καθημερινή πρακτική; Πώς θα στηθεί μια δημοκρατία με πολίτες που έχουν μάθει στην παρακολούθηση της πολιτικής εξ αποστάσεως; Αν δεν πιστεύει κανείς στην επαναστατική επιφοίτηση, πώς στον χρόνο που απαιτείται και επείγει θα επανακάμψει το δημοκρατικό πρόταγμα; Και αν δεν ανακάμψει, πόσο ασφαλής θα είναι μια νίκη όταν όλες οι δυνάμεις της γερασμένης Ευρώπης ενώθηκαν σε μια ιερή συμμαχία για να κυνηγήσουν αυτό το φάντασμα της απροσδόκητα ανθηρής αριστεράς: ο Άνθιμος και ο Σαμαράς, ο Ολάντ και η Μέρκελ, οι εφοπλιστές και οι καναλάρχες, οι μεγαλοδημοσιογράφοι και οι οικονομολόγοι, οι φιλελεύθεροι μέχρι πρότινος αστοί, οι κομισάριοι και οι δελτάδες που παίζουν ρόλο σεκιούριτι νεοναζί;

Και αν βγάλεις το κεφάλι λίγο έξω από την Ελλάδα τι θα δεις; η γερασμένη Γερμανία ξαναβγάζει την συμμορία της Μέρκελ (με εναλλακτικές επί της ουσίας απαράλλακτες με αυτήν), στη Γαλλία η κόρη Λεπέν είναι επί των θυρών της εξουσίας, τον Βίλντερς στην Ολλανδία, την ίδια αποσύνθεση της δημοκρατίας με την Ελλάδα στην Ισπανία, το ακροδεξιό UKIP να σηκώνει κεφάλι στη Βρετανία, την ημιφασιστική Ουγγαρία του Ορμπάν, τα Βαλκάνια μεταξύ λιτότητας, λεηλασίας και εξέγερσης. Στο βάθος αχνοφαίνεται μια ισχυρή κατά τόπους ανάκαμψη της μη-προσχηματικής αριστεράς, της τελικά ταξικής αριστεράς, αλλά έχει να αντιμετωπίσει ανάλογα προβλήματα επιβίωσης απέναντι στις καθεστωτικές δυνάμεις όπως έχουμε στην Ελλάδα. 

Με άλλα λόγια το άμεσο μέλλον έχει πολλή ξηρασία και αγκομαχητό. Και δεν θα έχει ευκαιρίες να ξαποστάσει κανείς - τουναντίον μόνο κουπί στην καλή περίπτωση, περιπέτειες και ταλαιπωρίες σε μια άλλη, αγωνία και θανατικά στη χειρότερη, με μακροπρόθεσμη ή στην καλύτερη περίπτωση μεσοπρόθεσμη ελπίδα αναστροφής πορείας. Μακροπρόθεσμα είμαστε βέβαια όλοι νεκροί όπως είχε πει ο Κέυνς, αλλά είμαι πλέον σε μια ηλικία που και μεσοπρόθεσμα πια...

Ελπίζω κάποια στιγμή μέσα στον χρόνο που έρχεται οι εξελίξεις να με αναγκάσουν να διαψεύσω τον εαυτό μου και να ανακτήσω την αισιοδοξία μου. Ή απλά η ορμή των εξελίξεων που έρχονται να με (μας) παρασύρει στην πραγματική αισιοδοξία: εκείνη της πράξης. Ίδωμεν και ελπίζωμεν, διότι η παρούσα ιστορική στιγμή μοιάζει να εγκυμονεί την διάψευση των ελπίδων και των αγώνων δύο αιώνων... και πού να τρέχεις μετά για πολιτικό άσυλο στην Νότιο Αμερική σε αυτή την ηλικία...

Σχόλια

Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Ευχαριστώ. Δεν ξέρω τι άλλο να πω. Μακάρι να μπορούσα να σας γνωρίσω και από κοντά. Έχω ανάγκη να συζητήσω με έναν άνθρωπο που γράφει όπως εσείς. Να συζητώ μετις ώρες. Με έναν Άνθρωπο.
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Αυτά που είναι κουβάρι στο μυαλό μου εδώ και μήνες, έγιναν λέξεις και φράσεις και έννοιες σωστές στο κείμενό σου. Τα είπες όλα. Ελπίζω κι εγώ να διαψευστούμε ευχάριστα από τις εξελίξεις, αλλά (όπως κι εσύ) δεν το περιμένω.
Τους χαιρετισμούς μου.
Ο χρήστης kostas.nik είπε…
1) πολύ ωραίο το συγκεντρωτικό-απολογητικό σου post. αν και μέσα στην απογοήτευση, προσφέρει ευρεία πληροφόρηση για το παρελθόν και τα τεκτενόμενα.
2) Στην ερώτηση "πώς θα βρουν κοινό χώρο αυτοί που έγλυψαν άλλη μια φορά τους ολετήρες της χώρας, τους καταστηματάρχες του επί 40ετία και βάλε πελατειακού μας κράτους, ως φορείς καινοτομίας και διαφάνειας, και αγοράζουν ακόμα ως "καινούριο" το ήδη καταρρεύσαν ερείπιο του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού και της νεοφιλελεύθερης χαύνωσης , πως θα ανοίξουν συζήτηση με τα τραυματισμένα θύματα της πολιτικής που στήριξαν;" Η απάντηση είναι εδώ (https://www.facebook.com/apps/application.php?id=193048140809145) σε αυτό το link που τα ορφανά των μνημονιακών υπουργών αναζητούν σωσίβιο στη διακυβέρνηση της επόμενης μέρας. Ρίξε του μια ματιά
3)όσο για την Ευρώπη, πριν τρία χρόνια θα έλεγα ότι ήταν σε λίθαργο, υπνωτισμένη από τα νεοφιλελεύθερα τσιτάτα. σήμερα μπορώ να πω πως καθώς την αγγίζει η κρίση ξυπνάει σιγά σιγά και ελπίζω να ξεσηκωθεί πριν είναι αρκετά αργά. άλλωστε δεν έχει δώσει -ιστορικά- μόνο δείγματα παρακμής αλλά και προόδου και μάλιστα στα δύσκολα.
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
kostas nik : (https://www.facebook.com/......)=> Sorry, this page isn't available ! γιατί ;
Ο χρήστης Κώστας είπε…
Ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ και από εμένα για όλα τα ποστ τόσα χρόνια τώρα. Μου έδωσαν πολλά.
Σε ένα άσχετο (;) θέμα τώρα, σε είχα στο μυαλό μου αυτές τις μέρες, γιατί μπήκα την καθιερωμένη μου μία-ανά-έτος επίσκεψη στο ιστολόγιο της Riverbend, που είχα μάθει από τις αναφορές σου τόσα χρόνια πριν, και είδα ότι έγραψε πάλι, αυτόν τον Απρίλιο. Πρώτη φορά από το 2007! Και χάρηκα τόσο πολύ, γιατί είχα βάλει τα χειρότερα στο μυαλό μου και ήθελα να στο γράψω, σε περίπτωση που δεν το πήρες είδηση.
Για μένα αυτή είναι η ομορφότερη και πιό αισιόδοξη είδηση των τελευταίων μηνών:
Αν η κοπέλα αυτή τα καταφέρνει μέσα από πολέμους και εξορίες, τότε θα τα καταφέρουμε και εμείς, σε πείσμα όλων των κακών που μας βρήκαν.
Να είσαι καλά.
Ο χρήστης Christos\TBWA Greece είπε…
Δεν σε ξέρω, αλλά δεν έχει σημασία, επέτρεψέ μου όμως, να σε καλώ σύντροφο. Είμαι 43 ετών, και πρώτη φορά, ίσως, διαβάζω ένα τόσο συμπυκνωμένο, ανθρωπιστικό και πολιτικό, από κάθε άποψη κείμενο, για το πώς φτάσαμε εδώ, αλλά και τι, ίσως, έρχεται.Έχω και εγώ μεγαλώσει, και μάλιστα ήμουν και είμαι κομμάτι του συστήματος, εργάζομαι στο marketing και ξέρω από τα μέσα τι γίνεται, πώς ο μετα-καπιταλισμός διαλύει άτομα, συνειδήσεις, ζωές. Πώς, τελικά, τις υποβλέπει. Ζώντας τους, είχα και έχω ανάγκη να τους φτύσω. Αλλά δυστυχώς, πρέπει να εράζομαι, πρέπει να έχω κάποια ασφάληση. Πρέπει να λαμβάνω τα φάρμακά μου, ως οροθετικός. Ίσως όλα αυτά σύντομα τελειώσουν. Είναι ο μεγάλος μου τρόμος ή μήπως η τελική απελευθέρωσή μου;
Σε ευχαριστώ για το κείμενο και τα συν-κείμενα σε αυτό.
Χρήστος
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Κι απο μένα ενα μεγάλο ευχαριστώ για όλα αυτά τα κείμενα όλα αυτά τα χρόνια. Μια ένσταση μόνο στο "τα τρέχοντα τα λένε άλλοι στο διαδίκτυο πιο φορτσάτοι και μια χαρά" :δεν υπάρχει σύγκριση και ειναι άδικο και για τα άλλα ιστολόγια να τα βάζεις σ αυτη τη διαδικασία. Ισως μόνο ο Τεκι Τσαν, και πάλι, όχι. Ελπίζω να υπάρξει συνέχεια.
Ο χρήστης ahepas είπε…
Ευχαριστώ...με κάλυψες πλήρως...
Ο χρήστης kostas.nik είπε…
sorry, το σωστό link εδώ.
http://bit.ly/11deSfS
Ο χρήστης aerosol είπε…
Καλώς ή κακώς, συμπύκνωσες αυτά που βλέπω, αυτά που ζω, αυτά που ξέρω, σε ένα εξαιρετικό κείμενο.

Νιώθω θλίψη που τα πιο ενθουσιαστικά πράγματα που πετυχαίνω είναι τέτοια στιγμιότυπα ξεκάθαρης ματιάς εν μέσω κινδύνων, δυσκολιών και πληγμάτων.

Αλλά τουλάχιστον αυτή η ξεκάθαρη ματιά μου δίνει την ελάχιστη ελπίδα πως με κάποιους μπορώ να συμπορευτώ: αναιρεί την αφάνταστη μοναξιά και αφήνει μια χαραμάδα φωτός.
Ο χρήστης MLOG είπε…
@kostas.nik "πώς θα βρουν κοινό χώρο αυτοί που..."
πανεύκολο! με το μπρικολάζ τού "αντιφασιστικού/δημοκρατικού τόξου"
Κυρκόπορτα...(δεν είναι λάθος πληκτρολόγηση)
Ο χρήστης MLOG είπε…
τάλω, η έκφρασή σου "μη-προσχηματική αριστερά" τα σπάει!

Και να, σκέφτομαι ότι για την προσχηματική αριστερά η "υπευθυνότητα" έχει τεράστια δόση ενοχής και τιμωρίας.

Η πραγματική υπευθυνότητα ακυρώνει το δίλημμα περί αισιοδοξίας ή απαισιοδοξίας. άπαξ και αναγνωρίσουμε πως όπου κι’αν πηγαίνουν τα πράγματα, εμείς τα οδηγούμε, το ερώτημα αλλάζει και γίνεται:προς τα πού επιθυμούμε να πάνε τα πράγματα, και ποιες δράσεις αναλαμβάνουμε γι’αυτό
Ο χρήστης talos είπε…
Λείπω (και θα λείπω ακόμα) λίγες μέρες μακρυά από Αθήνα και τις οθόνες και συνειδητοποιώ τώρα την έκταση της απήχησης της ανάρτησης. Εξου και η καθυστερημένη απόκριση:
Λοιπόν κατ'αρχάς: ευχαριστώ όλους για τα καλά τους λόγια. Πρώτα τους εδώ και μετά όλο τον κόσμο ανά τα κοινωνικά μέσα. Το συγκεκριμένο άρθρο παρά το προκεχωρημένο του θέρους, έσπασε κάποια ρεκόρ αναγνωσιμότητας... Μάλλον άγγιξα μια πεσιμιστική χορδή. Προφανώς πρέπει να επιστρέφω εδώ, συχνότερα: τα λέω καλύτερα από ότι στα διάφορα facebook.
@kostas.nik Χμ αυτό δεν είναι απάντηση όμως είναι μια φάρσα των διοργανωτών. Η ιδέα ότι μπορεί να συγκροτηθεί μια κοινή συζήτηση (άσε λύση) με τον Λοβέρδο, το Μάνο, τον ΣΥΡΙΖΑ και τους Οικολόγους Πρασίνους (μόνο την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ξέχασαν) δείχνει έλλειμμα σοβαρότητας εκ μέρους τους. Ο κοινός χώρος θα βρεθεί μόνο στην αυτοκριτική και την περιθωριοποίηση ή την διάλυση των μνημονιακών γενιτσαρων, όχι με τον συμβιβασμό μαζί τους. Όποιος και όποια ξεκινήσει από το mea culpa και το "πόσο έξω πέσαμε" θα μπορεί να συμμετάσχει σε συζητήσεις, όσο νωρίτερα μάλιστα το κάνει τόσο πιο αξιόπιστος/η θα είναι. Σε μια (αν έρθει ποτέ) μετα-μνημονιακή Ελλάδα το "μνημονιακός" θα είναι όπως το "χουντικός" την περίοδο 1975-1990: στίγμα ανεξίτηλο. Θα ήθελα να πιστέψω κι εγώ τα περί της Ευρώπης, ελπίζω μάλιστα να έχεις δίκιο, αλλά οι εξελίξεις (π.χ. την Γερμανία ή την Γαλλία) είναι δυσοίωνες

@Κώστας: Δεν το είχα προσέξει! Είναι μια πραγματικά καλή είδηση! Την είχα για νεκρή να σου πω την αλήθεια και είναι μεγάλη χαρά να μαθαίνω πως είναι καλά! " "If the world were empty of good people, it would end." - χεχ είναι λόγος να ελπίχει κανείς :-) Σε ευχαριστώ για την τόσο καλή είδηση!
Ο χρήστης talos είπε…
@Christos Σύντροφε, όλοι ήμασταν / είμαστε κομμάτια του συστήματος,είναι αδύνατον να βγάζεις τα προς το ζην και να μην συμμετάσχεις με πολλούς τρόπους σε αυτό. Αν η επίγνωση του ότι είμαστε πολλοί που συμμεριζόμαστε μια κοινή οπτική είναι παρηγορητική και δίνει δύναμη, και αν το κείμενό μου βοήθησε σε αυτό, έχει πετύχει περισσότερα από ότι έλπιζα. Σου εύχομαι καλή δύναμη στην μάχη σου και καλή ανάσταση στις συλλογικές μας μάχες...

@Ανώνυμος 12:22: Στην αρχή λειτουργίας αυτού του ιστολογίου ένοιωθα υποχρεωμένος να σχολιάζω πράγματα για να μη μείνουν ασχολίαστα. Σήμερα η δημόσια συζήτηση και το μέγεθος της συζήτηση στο διαδίκτυο είναι τέτοια που "απενοχοποιεί" την σιωπή μου. Και αυτό που λίνκαρα είναι ένα από τα πράγματα που όλοι ξέρουμε αλλά έχει νόημα κάποιος τελικά να το γράψει εκπεφρασμένα! Κατά τα άλλα ευχαριστώ πολύ. Το σχόλιό σου μαζί με πολλά άλλα που πήρα από διάφορες πηγές, με οδηγούν στο συμπέρασμα ότι πρέπει να το ξαναβάλω σοβαρά μπροστά αυτό το ιστολόγιο πάλι!
Ο χρήστης talos είπε…
@aerosol Είμαστε πολλοί όσοι μπορούμε να συμπορευτούμε!

@MLOG Το "υπεύθυνη" αριστερά είναι παραπλανητικό. Με διαφορετικό τρόπο είσαι υπεύθυνος προς τον λαό που σε ψηφίζει και με διαφορετικό απέναντι σε ένα καθεστώς. Δεν τους χαρίζω τον όρο. Η ανευθυνότητα έχει πολλές όψεις! Αντιφασιστικό τόξο με εκείνους που στήριξαν βασανιστήρια, στρατόπεδα συγκέντρωσης και κατάλυση και της κοινοβουλευτικής τάξης, πώς ακριβώς να κάνεις κανείς όμως; Και να βάλω χαμηλά τον πήχη: ΟΚ άντε και η Κατσέλη διαχώρισε τη θέση της νωρίς *ας πούμε*... Ο Λοβέρδος και ο Ψαριανός;

Ανώνυμε, @mpampakis @ahepas Εγω σας ευχαριστώ πολύ!
Ο χρήστης acrobat είπε…
Επιτέλους! Δεν ξέρω πόσοι σε διαβάζουν Μιχάλη, αλλά αυτοί που σε διαβάζουν μετράνε, όχι το ποσοστό επί του πληθυσμού. Οι λέξεις σου βρίσκουν θέση σε συζητήσεις, σε άλλα κείμενα, σε προσωπικές σκέψεις. Γράφε! Είναι ο μόνος τρόπος για να πολεμήσεις αυτή τη στιγμή.
Ο χρήστης J95 είπε…
Ο κοινός χώρος θα βρεθεί μόνο στην αυτοκριτική και την περιθωριοποίηση ή την διάλυση των μνημονιακών γενιτσαρων, όχι με τον συμβιβασμό μαζί τους.

σιγά θα σας σκιστεί η φουστανέλα.
Ο χρήστης costas80 είπε…
@j95

Πραγματικά τον έκανες σκόνη τον τάλω με τα ακλόνητα επιχειρήματα σου. Συνέχισε να μας χαρίζεις γέλιο, το έχουμε ανάγκη.
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Κώστα, στον τρελό, τον μαλάκα και τον ψυχοπαθή λέμε πάντα "ναι, ότι πεις".
Πόσο μάλλον σε κάποιον που είναι και τα τρία.

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Τα πολλά πρόσωπα της ψηφιακής λογοκρισίας

Μετεκλογικά

Βαϊμάρη και αντιφασισμός, μια ιστορική σημείωση